Nederlandse vrouwen in een Mallorcaanse cultuur (11)

Last updated on mei 20th, 2023 at 06:56 pm

Uitgave 11, juni 2002

Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje in het Campos anno 1985. Toen je nog paarden en ezels op de straten zag, toen het overgrote deel van de bevolking nog uit boeren bestond, toen er nog geen buitenlander te bekennen was, dus de markt alleen groenten en fruit markt was en er zeker nog geen negers waren…Toen er alleen nog maar hier en daar een winkeltje stond en een “supermarkt” toekomstmuziek was.

Toen de mensen bij het invallen van de schemering buiten op de stoep voor hun huis gingen zitten en over en weer praatten over de wederwaardigheden van de voorbije dag. Toen de kinderen nog overal voetbalden op de straten, er bijna nog geen auto’s reden en helemaal niet de jeugdbrommers. Toen iedereen nog iedereen kende, Campos uit enkele grote families bestond (toch nog zo’n 6.000 inwoners, de vele boeren op het platteland meegerekend), en dus iedereen elkaar groette en even een praatje makend bij het voorbijgaan.
In dat Campos begon ik met het verkopen van geneeskrachtige edelstenen op een heel speciale manier. De meesten belden, of kwamen voorbij om een consult uur aan te vragen en dat bleek niet overbodig! Wat hadden ze veel te vertellen over henzelf of over een ellendige situatie! Eenmaal pratend en ik luisterend, werden ze steeds opener, werden er steeds meer privé situaties verteld waar ze erg mee zaten, het “verhaal achter de klacht.” Zo heb ik de mensen goed leren kennen en ik was weer in functie.!

Nadat ze hun hart hadden gelucht, zocht ik een edelsteen voor hen uit, die het beste bij hun pastte (en soms een combinatie van edelstenen), deed die in een envelopje met bijbeschrijving van hoe de steen gedragen en verzorgd moest worden én in het heel kort, een gezonde leefwijze voor die desbetreffende persoon. Het werkte. Na een paar weken liep het storm (dan niet beeldenstorm maar stenenstorm). De meest cynische, schuchtere en sceptische mensen zetten hun schreden over onze drempel. Intellectuelen en landarbeiders. Later ook over de drempel van de achterdeur en de telefoon stond roodgloeiend. Kinderen waren binnen een paar weken van het bedplassen af door een uitgezochte nefriet. Mensen met artrose hadden geen of veel minder pijn meer bij een uitgezochte malachiet. En 2 vrouwen werden, na jaren tevergeefs geprobeerd te hebben en ellenlange ziekenhuis bezoeken, zwanger met een uitgezochte maansteen. Mensen met een magnesiet vielen af en mensen met een citrien zagen de sombere bui verdwijnen en de zon weer schijnen. Mensen kwamen van de ischias af door een speciaal voor hen, uitgezochte magnetiet. Dat deed ik op intuïtie. Ik deed een paar stenen bij elkaar en dan pakte ik intuïtief er een uit voor degene die hem nodig had. Het was buitengewoon bijzonder. Een natuurwonder. Ondertussen was het bij ons in huis het huishouden van “Jannie Steen” geworden met 3 kinderen die nog over de grond kropen, de oudste van de 3 was 4. Op een moment dat ik Joana en Jordi bespiedde in de zandbak terwijl ze allebei een hoopje kiezelsteentjes hadden, hoorde ik ze zeggen: “ik wil van jou een steen voor de zenuwen”, de ander: “dan wil ik van jou een steen om groot, mooi, slim en rijk te worden…” De mensen kwamen door de voordeur, achterdeur en de telefoon maar rinkelen. Mijn record was dat ik 80 steentjes in 1 week verkocht had (+ consulten!) En je kunt het geloven of niet, ze werkten. Godallemachtig, wat wérkten ze! Ze werkten bij baby’s en kleine kinderen. Ze werkten bij dieren: honden, katten, schapen maar ook paarden (hier was dus geen sprake van autosuggestie!).

Op straat werd Joan dikwijls aangehouden en werd hem gevraagd of zijn vrouw misschien een kwakzalver (“curandero”) of “tovenaar” was. De mensen kwamen allemaal via via, reclame maken was nog niet nodig in die tijd. Mijn stenen gingen steeds verder, over heel Mallorca verspreidt en toen over de grenzen. Ze worden meegenomen naar familie in Argentinië, voor familie in Frankrijk, ze werden meegenomen voor vrienden op de Canarische eilanden maar de grootste klapper is toch wel dat koning Juan Carlos tijdens de wintersport z’n knie had verstuikt en een keukenpersoneelslid, tevens goede vriendin van hem, bij mij op bezoek was voor een edelsteen voor hem…
Het werd een malachiet die hij weken op zijn knie heeft gedragen tot hij er geen last meer van had…
De stenen gingen naar Ibiza en Menorca, naar het vasteland Spanje en de Pyreneeën. Overal kwamen mensen vandaan en overal gingen mijn stenen naartoe. En alle stenen in dezelfde envelopjes met uitleg over behandelwijze en bijpassende leefwijze. Totdat de kerk er lucht van kreeg dat dit toch wel heel bijzonder was. Die stenen verkopen, nou ja, maar dat ze nog wérkten ook…..Dat was vàst geen zuivere koffie en heel voorzichtig werd hier uitgelegd dat het om hekserij ging. Dat dat zéér verkeerd was, werk van de duivel en wat die meer zij. Kortom, dat ze zich er vèrre van moesten houden…

Ik zag mijn statistieken, die ik bijhield, drastisch dalen; moest mijn secretaresse, die zich als geroepen na 2 maanden had aangeboden te helpen, ontslaan. Totdat het druppelsgewijs afliep….hier en daar tot 10 jaar later, werd me nog wel eens gevraagd: mijn kind, mijn man, of mijn hond heeft dit of dat, heeft u misschien een steentje….?

Op deze, formele wijze, wil ik mijn zus nog bedanken, die de benen uit haar lijf liep op al die beurzen…

Clementine