Last updated on mei 20th, 2023 at 06:55 pm
Uitgave 14, september 2002
De vakantie in Nederland was geweldig, het weer was Nederlands, hier en daar een bui, wat neerkomt op meer hier dan daar. Deze keer heerlijk de toerist uitgehangen, overal geweest en genoten. We hebben gelachen tot aan huilen toe, een heuse wolkbreuk meegemaakt in Den Haag, en terwijl wij niets vermoedend met een raampje half open stonden te wachten voor een verkeerslicht kwam er rechts van ons een personenauto voorbij rijden met een enorme snelheid die kennelijk rechtdoor moest, onze auto was minstens 5 seconden verdwenen onder een vloedgolf van water, wij konden niets meer zien, en mijn moeder die achter in de auto zat kreeg de volle laag, zij was drijf en drijf nat. In Nederland rijd je niet met een open raam als het regent maar wij uit Mallorca wel. Daarna heeft mijn moeder typisch Nederlands voor ons gekookt, draadjes vlees, sperziebonen, gekookte aardappels en jus.
We zijn naar Volendam geweest en hebben inderdaad haring gegeten nou ja ik dan, mijn vriendinnen konden het echt niet. Amsterdam was heel erg mooi, zeker vanuit de rondvaart boot en dat was voor mij ook de eerste keer, eigenlijk is het voor iedereen hetzelfde denk ik.
Rotterdammers die nog nooit op de Euromast zijn geweest, Amsterdammers die nog nooit een rondvaart door de grachten hebben gemaakt en Mallorquinen die nog nooit naar Valldemosa en de piano van Chopin zijn geweest. Toen kwam er een gevoel van heimwee over mij heen en ik had nog veel langer willen blijven, en heb Mallorca geen minuut gemist. Totdat de laatste dag aanbrak, de koffers ingepakt moesten worden en de caravan schoongemaakt, toen wilde ik ineens naar HUIS. De sfeer op de camping in Barendrecht aan de Oude Maas onder de rook van Rotterdam was heel goed en iedereen praat en lacht met elkaar. Het heeft toch wel twee weken geduurd voordat ik weer in het ritme van alledag was teruggekeerd, daaag Nederland tot volgend jaar dan kom ik weer terug.
Gisteren was het grote feest in Santa Ponsa van de Moren en de Christenen, de optocht was prachtig, iedereen had zoveel werk gemaakt van de kostuums en het plezier was van hun gezichten af te lezen. Geweldig eigenlijk dat er toch nog ieder jaar zoveel inzet is om de overwinning te herdenken. Eigenlijk hetzelfde als de viering van 1 April in Den Brielle waar ik als kind ieder jaar bij was, daar wordt ook nog steeds de overwinning gevierd van de Geuzen op de Spanjaarden, met het openstoten van de stadspoort, iedereen verkleed. En natuurlijk gisteren in Santa Ponsa na afloop van het gevecht toen alle deelnemers zich verzamelden bij hun tenten het gezamenlijke eten, ieder bij zijn eigen groep maar toch een saamhorigheid en een plezier, overal werd gegeten en gedronken iedereen ging bij de buren iets te eten of te drinken halen er werden stoelen aangedragen en er was FEEST.
En dan ineens lees ik vanmorgen in de Nederlandse krant dit bericht “Ikke, ikke, ikke, De discussie die losbarstte nadat LPF-minister Heinsbroek (Economische Zaken) pleitte voor een mediacampagne om de burger weer normen en waarden bij te brengen, maakt één ding duidelijk. De burger snakt naar zo’n heropvoeding, en dan vooral van zijn medeburger.
Fietsen op de stoep, iedereen tutoyeren, honden niet-aangelijnd uitlaten, in de trein stappen voor mensen zijn uitgestapt, troep op straat gooien en loeiharde muziek op straat; het zijn herkenbare situaties en voor veel lezers typische voorbeelden van het vervagen van normen en waarden. ‘Het is ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken’, verwoorden enkelen hun gevoel van onbehagen”
Herkenbaar ja. Ook hier in Mallorca verandert er van alles, maar gelukkig heb ik zowel hier als in Nederland geen noodzaak gezien mijn medeburger her op te voeden. Sterker nog, ik hoop dat de normen en waarden zoals ze er nu zijn en zoals ik ze aan den lijve heb ondervonden, nog lang zo mogen blijven.
Sunflower