Last updated on mei 20th, 2023 at 06:56 pm
Op een goede dag besloot ik een “au-pair” meisje uit Nederland aan te nemen. Sebastià was 1 jaar, we hadden het plan opgevat, op het land “buiten”, een huis te laten bouwen en op deze manier kon ik ook als gids, een paar dagen per week, werken. Ik stelde het plan voor aan mijn ouders in Nederland, die wel een paar advertenties in supermarkten e.d. wilden plaatsen en dienst wilden doen als referentieadres.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een week waren er al 40 reacties gekomen op de maar 2 advertenties en maakten ze een selectie uit de gegadigden. Mallorca was wèl in trek! Het is toch niet niets om 10 maanden in een boerendorpje in een gezin met 3 kleine kinderen te willen werken. En ik spreek van zo’n 18 jaar geleden. De “gelukkige” was Claudia, een meisje van 18, super enthousiast, ondanks de verhalen van mijn ouders dat het beslist niet alleen “zee en zon” was, waar ze naar toe zou gaan. Dat het gewoon keihard werken is, in een vreemde cultuur en een vreemde taal. Maar dat mocht de pret niet drukken; ze kwam nog liever vandaag dan morgen. Dat was in februari 1986.
Claudia kwam aan: een prachtig meisje -half Indonesisch, half Nederlands. Gekleed volgens de laatste modetrend en vol van de nieuwste popgroepen in Holland. Opnieuw keken de mensen uit het dorp hun ogen uit, op hun slofjes en schorten voor, want ik zag toen alle mensen van mijn leeftijd niet anders dan met sloffen aan en schorten voor; ook in de winkeltjes en overal. De mode in Nederland was toen alles in fluor-kleuren; de kleding, schoenen, sieraden, enz. Iedereen stak zich in fluor-trend. Dus: wàt een kleurtjes ineens voor de mensen! Zulke kleuren hadden ze alleen in hun tuintjes, en dan nòg heel bescheiden…
Ze werd aangestaard, nagekeken en ze werd al gauw het nieuwtje van de dag. En dat vond ze moeilijk. Ze voelde zich vreselijk opgelaten. Maakte zich steeds minder op, en de lippenstift die ze altijd opdeed, liet ze na een paar dagen al achterwege. Ze verscheen in steeds minder kleurtjes en liet haar mondhoeken steeds meer naar beneden hangen….Toen vond ik het tijd om in te grijpen.
Joan gaf ’s avonds Engelse les bij ons in huis, als bijbaan. Daar zaten ook een paar meisjes op van haar leeftijd en we stelden hun het idee voor, wat met Claudia op te trekken en haar bv. in het weekend mee uit te nemen. En dat was haar redding! Al waren haar leeftijdgenoten hier niet als zij, al droegen ze niet dezelfde “kleuren”, ze hielden wèl van dezelfde muziek en uitgaan. Zo leerde zij een ander leven kennen, naast dat van de inlanders in Campos.
Ze woonde op hetzelfde adres, als waar mijn ouders sliepen, als die 2 weken bij ons waren, en ook dat vond ze erg moeilijk: waarom zo vaak die persiana’s dicht? Het was er vochtig en het rook er zó muffig! En in het huis stond niets dat gezellig was, alleen het hoogstnoodzakelijke en alles “oud” volgens haar. De t.v. stond elke avond, de hele avond keihard aan en er werd “niet eens gezellig een kopje koffie gedronken…” Tja….Het werd alleen haar slaapadres en de rest van de tijd bracht ze met ons door. En ik vond dat wél zo gezellig, toen ze eenmaal die Campaneze vriendinnen had en wat meer gewend was. Ze vond het fijn dat ze Nederlands kon praten, met de kinderen en met mij. En wij dronken met z’n tweeën wel een kopje, en soms een glaasje…
En in de maand april begon ik met mijn eerste excursie als gids. Dan was ik dus 12 uur van huis en nam Claudia de honneurs waar. Daar gaf ik haar dan daarna een extra vrije dag voor. Toch bleef ze Holland en haar familie missen en in mei ging ze een paar weken terug, naar huis, in de Zaanstreek. Ze wist niet of ze het aankon voor zo’n lange tijd, en dan zou ze daar beslissen. Best wel spannend ja. Ik kon zelf ook geen vaste plannen maken.
Ze kwam toch terug en is gebleven tot november. De 10 maanden uit. We hebben een fijne tijd gehad. Toen ze eenmaal de keuze gemaakt had, voegde ze zich ook wat makkelijker naar de gewoonte hier en met wat water bij de wijn van beide kanten, lukte het. We hebben samen Hollandse groentesoep met balletjes gemaakt, erwtensoep en nasi-goreng. En slap van de lach hebben we op een avond allebei op Hollandse klompen door de doodstille en donkere straten van Campos gelopen…Maar we hebben vooral veel gelachen om de grote verschillen tussen het leven en de mensen daar en hier. Ze had nooit verwacht dat het leven hier zó anders zou zijn.
Clementine